Ik heb ptss en ga vaak naar het bos om de stress hiervan eruit te wandelen. Helaas vond een man het vandaag nodig om zijn broek naar beneden te trekken en zichzelf te betasten en mij vervolgens te volgen door het bos terwijl ik naar mijn auto probeerde te komen. Toen ik dacht dat ik hem kwijt was bleek hij een omweg te hebben genomen en stond hij om de hoek en deed hij nog een keer hetzelfde. Ik ben gelukkig veilig bij mijn auto gekomen zonder dat hij me heeft aangeraakt oid.
Ik heb daarna melding gemaakt bij de politie. Die zijn gaan kijken. Ik heb daar niks op terug gehoord en toen heb ik de politie gebeld om te vragen of ze de man gevonden hebben. De agent aan de lijn kon alleen zeggen dat er inderdaad politie naar de locatie was geweest was, maar om privacy-redenen kon hij niet vertellen of de man was aangetroffen. Meer informatie kon hij niet geven.
Gezien mijn verleden ben ik hier erg bang van geworden en heb ik nu juist extra last van mijn klachten. Ik ben vooral ook bang om terug te gaan naar het bos, terwijl dat juist de enige plek was waar ik me veilig voelde en daar zijn me hielp om rustig te worden en dingen te verwerken. Het zou me daarom heel erg helpen om te weten of de politie de man heeft gevonden. Dat verkleint de kans namelijk dat het weer gebeurt.
Is er iemand toevallig bekend met hoe dit soort dingen in zijn werk gaan? Is er een andere manier om erachter te komen of ze hem gevonden hebben? Zou het bijvoorbeeld helpen als ik aangifte doe, of maakt dat niet uit? Ik heb wel gezocht, maar ik kan dit soort informatie niet echt vinden. Dus ik dacht dat als ik geluk had er hier misschien iemand wat van wist.
Update: De politie heeft me terug gebeld. Ze hebben de man niet gevonden. Ze raden me af om aangifte te doen omdat de beschrijving die ik heb gegeven iedereen kan zijn. Daar kunnen ze niks mee. Als er nog meer meldingen komen en ze pakken uiteindelijk toch iemand op, dan kunnen ze me dit niet laten weten ivm privacy. Alleen als ik aangifte doe kunnen ze dat laten weten aan mijn advocaat, maar dat raden ze dus af om te doen omdat het geen zin heeft. Ze zeggen ook dat ik tijdens het weglopen 112 had moeten bellen en niet pas nadat ik weg was. (Ik was echt ontzettend bang en was eigenlijk alleen bezig met hoe ik weg kon komen. Bellen is wel door mijn hoofd geschoten, maar ik was bang dat ik dan langzamer zou zijn. Ik heb dus een paar minuten nadat ik weg was gebeld. Volgens de agent is dat te laat en moet ik de volgende keer gelijk bellen.) Als ik er last van heb, dan moet ik maar slachtoffer hulp bellen of de psycholoog die me behandeld voor PTSS. Dat was het dus, meer kan ik niet doen. :-(
Wat ontzettend vervelend. De politie is ook niet bepaald behulpzaam, zeg, wat een gedoe.
Ik denk dat ze je afraden aangifte te doen omdat het ze zelf veel werk oplevert. Ik betwijfel dat ze daadwerkelijk een dossier bij zullen houden als ze daar niet wettelijk tot verplicht zijn. In jouw situatie zou ik alsnog gewoon aangifte doen, dat kan ook via de website als je bang bent dat ze op het bureau moeilijk gaan doen. Dan hebben ze je aangifte op papier en kunnen ze er later nog naar verwijzen als ze wel iemand pakken, dat kan wellicht helpen zo’n iemand veroordeeld te krijgen.
Ik kan me wel een beetje vinden in het advies dat ze gegeven hebben om direct 112 te bellen (nu ben je gelukkig zonder fysieke interactie weggekomen, maar voor hetzelfde geld was die viezerik uit op meer dan alleen een rukpartij) maar dat is nu natuurlijk mosterd na de maaltijd. Ik denk niet dat je langzamer zult rennen als je een telefoon in je handen hebt, in het slechtste geval hoort de andere kant even kort niks terwijl je een sprintje trekt. Aan de andere kant kun je natuurlijk niet van iemand verwachten om in jouw situatie een rustige, logische afweging te maken.
Voor dit soort nare situaties zijn er hulplijnen beschikbaar. Slachtofferhulp bestaat precies voor dit soort situaties. Je bent nergens tot verplicht, maar misschien helpt het om hierover te praten met iemand die niet alleen uit is op “kunnen we die persoon arresteren ja of nee”. Het is anoniem, je kunt ophangen wanneer je wilt, en ze kunnen je misschien tips geven over hoe je dit kunt verwerken. Ze zouden je zelfs tips kunnen geven over de aangifte, of andere opties kunnen bedenken. Denk vooral niet dat je een PTSS-diagnose moet hebben voor je met slachtofferhulp mag bellen, de lijnen zijn er precies voor slachtoffers zoals jij. Je zou ook kunnen kijken of er in de buurt misschien ondersteuningsgroepen voor seksuele intimidatie zijn waar je tips of hulp kunt vinden.
Ik denk niet dat er manieren zijn om te verzekeren dat ze die vent pakken, maar bot gezegd heb ik eigenlijk niet het idee dat je angst zal verdwijnen als ze morgenochtend deze vent zouden oppakken. Schroom er daarom ook niet om om psyschische hulp te proberen te zoeken als je denkt dat je daar misschien wat aan zult hebben. De politie is nou niet bepaald bekend om hun medeleven of geweldige psychologische inzichten, als je er last van hebt moet je dat bespreken met een professional zoals slachtofferhulp, een huisarts of een psycholoog.
Ik zou het heel erg jammer vinden als je hierdoor nooit meer het bos in kunt. Ik kan natuurlijk niet zo op afstand voelen wat je zelf wilt of kunt, maar als je er, op termijn, klaar voor bent, kun je misschien met een groep vertrouwde vrienden of familie het bos in?
Bedankt voor het uitgebreide antwoord! Ik vond de politie inderdaad redelijk bot, maar ik snap dat hun prioriteiten anders liggen. Mbt het bellen is het wel door mijn hoofd geschoten, maar ik wilde gewoon echt zo snel mogelijk weg. Volgende keer zal ik dat wel proberen.
Ik heb inmiddels contact gehad met slachtofferhulp. Zij gaan kijken of er toch een manier is om me te informeren als er toch nog meer meldingen komen of er iemand opgepakt wordt. Ik heb al een psycholoog die mij behandelt ivm PTSS en ik zal dit ook zeker met haar bespreken.
Ik ben de hele tijd bang dat mijn reactie overdreven is. Maar het was echt heel eng, vooral dat hij me echt een heel groot stuk gevolgd is. Ik heb ook een verleden waarbij ik meer vervelende ervaringen heb ik dit vlak en dit heeft die herinneringen daaraan flink getriggerd.
Ik ben inmiddels wel in een soort mindset van dat ik mij mijn veiligheid niet wil laten afpakken. Ik wil dus zo snel mogelijk terug en dan net zo lang blijven totdat de angst afneemt. Misschien inderdaad wel een goed idee om iemand mee te nemen. Dat maakt het misschien inderdaad wel wat makkelijker en ook wat veiliger zo kort erna (voor het geval hij daar nog steeds rond hangt).
Dank voor het meedenken en advies!
Ja, daar heb je ook helemaal gelijk in natuurlijk. Je hebt zelf in veiligheid gebracht, dat is het belangrijkste. “Technisch gezien had je kunnen bellen” is natuurlijk geen drol waard als je in paniek aan het vluchten bent. Nu ik het teruglees is het nogal een stomme opmerking van mij, sorry daarvoor!
Ik hoop dat er nooit meer een “volgende keer” zal zijn, maar misschien kan de SOS-functie van iOS en Android je een iets veiliger gevoel geven. Het verschilt per telefoon hoe die precies werkt, maar daarmee kun je bijvoorbeeld in één keer je huidige locatie en misschien een voorgedefinieerd bericht delen met contactpersonen die je van tevoren instelt. Op de meeste telefoons druk je na het instellen vijf keer op de aanknop om het te activeren. Mocht je niet kunnen praten (omdat je aan het rennen bent, omdat je je verstopt, of omdat je in paniek raakt) kun je op die manier alsnog mensen laten weten waar je bent en dat je hulp nodig hebt.
Dat lees ik helaas vaker bij verhalen van slachtoffers van (seksuele) intimidatie, maar het is echt niet waar. Ik denk dat je reactie heel normaal is, ik zou zelf in jouw situatie doodsangsten uitstaan. Ik denk zelfs dat iedereen die denkt er minder last van te hebben, zich stoerder voordoet dan hij echt is. Al volgde hij je maar voor twintig meter, een rukkende vent die achter je aankomt zal een fight-or-flight-response veroorzaken in ieder normaal mens, ik denk niet dat je daar bestaande triggers voor nodig hebt. Dan is je keus “val ik hem aan” of “ren ik weg”, en ik denk wegrennen hier toch echt de slimste optie is geweest.
Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat je eigen psycholoog je ook wel gerust zal stellen dat je helemaal niks verkeerd gedaan hebt en dat wat je voelt heel normaal is.
Wauw, dat vind ik echt ontzettend dapper van je! Ik hoop alleen niet dat je hiermee jezelf te veel onder druk zet. Angst is een normale emotie en je moet je vooral niet slecht voelen als de angst niet vanzelf wegtrekt als je het bos weer in gaat. Je bent tenslotte slachtoffer geweest van een meerdere traumatische ervaringen en je bent echt helemaal niemand iets verschuldigd.
Het is jouw keuze natuurlijk, maar ik zou zelf in jouw situatie eerst de psycholoog om advies vragen voor je dit zelf aanpakt. Voor veel mensen kost het maanden aan gedoe en wachtlijsten om een psycholoog te spreken, vandaar dat ik vrienden en familie suggereerde. Het is natuurlijk vreselijk dat je al langer hulp van een psycholoog nodig hebt, maar doe er vooral je voordeel mee.
Ik hoop echt dat je zo snel mogelijk weer je rust in het bos kan vinden!
De politie zei hetzelfde van het bellen, dus zo raar was het niet. Maar het ging gewoon niet.
Dank je wel voor alle begrip en steun. Dat helpt echt enorm. Het idee van de SOS knop is ook een goede. Ook omdat het stil kan en je iemand niet mogelijk nog verder agiteert door te bellen.
Ik ben net met mijn vriend samen terug geweest en ik heb de hele weg opnieuw gelopen. Ik was heel erg bang, maar het hielp ontzettend dat hij erbij was. Ik heb de hele weg opnieuw gelopen vanaf dat ik hem voor het eerst zag. Daar hebben we 20 minuten over gedaan, dus hij is me echt een heel eind gevolgd gisteren. Ondanks dat ik zo bang was, voelde het wel heel goed om die ruimte weer (ook) te claimen voor mezelf. Ik durf er voorlopig nog niet in mijn eentje terug. Maar ik wil over een paar dagen wel een ander bos in mijn eentje proberen. Ik ga dat inderdaad wel eerst even bespreken met mijn psycholoog. Mijn reactie op angst is soms ook een beetje overcompensatie en veel te hard proberen te doen waar ik bang voor ben. Dus je hebt een goed punt. Dit was in elk geval wel goed gegaan en hopelijk kan ik vannacht weer wat rustiger bijslapen nu.
Nogmaals heel erg bedankt voor het mee denken en meeleven. Dat scheelt echt.
Wat anderen ervan denken is niet relevant. “Overdreven” is een subjectief begrip en is volledig afhankelijk van jouw referentiekader. Wat je op dat moment voelt, en hoe je daar later op terugkijkt, en vooral wat het met je doet is hier van belang. Zolang anderen niet in jouw schoenen staan hebben ze ook geen recht op een oordeel of dit een overdreven reactie is of niet (dat neemt helaas niet weg dat ze wel een oordeel zullen hebben).
Je bent slachtoffer in deze context, en jouw reactie komt voort uit het onrecht dat je wordt aangedaan. Volgens mij is dat al erg genoeg om je druk om te maken, wat anderen vinden van hoe je ermee omgaat is extra ballast.
Iedereen heeft het recht om in zijn/haar waarde gelaten te worden op het gebied van angsten. Bij PTSS hebben die angsten helaas een sterkere en invloedrijke aanwezigheid, maar daarvoor heb je dan ook hulp van de psycholoog.
Ik vind het moedig dat je de intentie hebt om terug te gaan, en ik kan het ook zeker aanbevelen om dat gewoon te doen. Iemand meenemen is dan een goede manier om niet bezig te hoeven zijn met het “stel-dat”-scenario, want dat heb je al afgedekt met een bodyguard. Maar bedenk wel dat je op die manier ook niet of minder geconfronteerd wordt met je vervelende ervaring. Jezelf echt goed wapenen tegen dit soort situaties lukt natuurlijk alleen maar als je ook stevig in je schoenen staat. Maak voor jezelf (eventueel samen met de psycholoog) daarom de afweging welke strategie het beste past bij wat jij nodig hebt.
En bekijk het misschien ook eens van deze kant: Het feit dat de dader dit soort acties kennelijk nodig heeft zegt veel over diens mentale toestand. Daarmee gaat het voor de dader misschien niet eens zozeer om jou als persoon, maar om de reactie die het teweeg brengt. Het kan best wel eens zo zijn dat de dader er juist op uit is om je onveilig te laten voelen en dat daar de kick vandaan komt. In dat geval is de lol er natuurlijk direct af als je geheel tegen de verwachtingen in gaat. Maar ook dat is natuurlijk wel afhankelijk van of dat voor jou haalbaar is. Zo niet, dan zit de dader nog altijd fout.
Dank je wel voor de reactie! Ik heb wel weg mijn best gedaan om zo weinig mogelijk angst te laten zien. Ik had inderdaad het idee dat hij het expres zo eng mogelijk maakte en ik wilde daar niet aan mee werken. Ik dacht ook dat hij aangemoedigd zou worden als ik meer reactie gaf. Ik heb hem dus zo veel mogelijk proberen te negeren. Pas toen ik weg was begon ik te trillen etc, maar daarvoor niet.
Ik ben op dit moment wel echt bang dat hij daar nog is. Dus ik weet niet of het niet echt gevaarlijk is om in mijn eentje te gaan (dus niet alleen angst, maar dat dat daadwerkelijk mis kan gaan). Ik dacht daarom ook dat het verstandig was om iemand mee te nemen. Maar op de lange termijn lost dat het niet op, natuurlijk, dat ben ik met je eens.